مقاله‌های مرتبط
#لئو
مک بارنت
کیوان عبیدی آشتیانی
ماجرا از خانه ای خالی شروع میشود، یک خانه خالی آبی و تنها سکنه آن لئو.
لئو دوست قدیمی همه ماست، از وقتی که صدای درون خود را شنیدیم و فهمیدیم یک موجود ناطق در یک دنیای بزرگ تا حدی ترسناک هستیم.
” دوست خیالی “یا” روح همیشه ناظر “کودکی و شاید بزرگ سالی بسیاری از ما. بله قهرمان هرچه باشد روح یا دوست خیالی تغییری در ماجرا ندارد، او هست و دنبال آدم ها و اتفاق ها و مهربانی است.
روایت داستان جا به جایی و دوست یابی لئو در آن سوی سرزمین خیال و قصه پردازی کودکانه است، جایی که پایان شیرین داستان است آغاز سوال های مخاطب، لئو چی بود؟ کجاست؟ خونه ما هم میاد؟ ترسناکه؟ چایی و کلوچه میاره؟ میشه دید؟ چرا همه آدم بزرگها و پلیس ها از توش رد میشن نمی دیدنش؟ غصه نمی خوره نمی بینندش؟ و….
لئو یک راز شخصی افشا شده است، اینکه ما در دنیا تنها نیستیم، چیزهایی هست که ممکنه همه نبینند و ترسناک هم نباشند. چیزهایی هستند که دانشمند و پزشک و کشیش ازش سر در نمی آورند اما دختر بچه ای می تونه بفهمه.
لئو در مرز آبی خیال و واقعیت جاری است و تلاش میکنه فضایی رازالود اما آشنا ترسیم کنه .
ماجرای لئو را دوست داشتم، تصویر پردازی ساده اما با جزئیات در مه آبی و سایه سپید و قابل کشف بود، پتانسیل خوبی برای گفتگو درباره مفاهیم پیچیده مثل دوست، روح، ترس، تنهایی ایجاد می کند.
امتیاز من ۴ از ۵ ستاره است.
سحر سلطانی
